عزت الله انتظامی گوهر شبچراغی بود که در دوران تولد تماشاخانه سنگلج به این خانه نور و رونق بخشیدند. ستاره ای که در تمام دوران حرفه ای اش بر صحنه تئاتر افول نکرد و در تاثیرش غیبت نیفتاد. او آنقدر درخشید تا به شمایل کاملی از بازیگری بدل شد. همان طور که ژان کلود-کریر سینماگر شهیر فرانسوی درباره او می گوید: «انتظامی و هنرش دارای تمام ویژگی هایی بود که واژه روح را معنی می کنند». بله. شما به راستی چنان روح و روانی به نقش هایتان می دادید که هنوز و با گذشت سال ها بر صحنه وفضای تماشاخانه سنگلج حس می شوند و در یاد تماشاگرانی از چند نسل ماندگارند. از امیراسلان تا بنگاه تئاترال همه آثاری که با حضور و دم مسیحایی شما زنده شدند و در دنیای تماشاگران زندگی کردند. علی حاتمی، دوست و یار دیرین شما که امروز بیش از همه منتظر تازه کردن دیدار با شماست جمله ای پرگوهر دارد از رسم و آیین ستاره ها؛ «آیین چراغ خاموشی نیست». آقای انتظامی شما خاموش نخواهید شد تا زمانی که چراغ نمایش ایران با حضور شاگردان شما روشن است. امروز تماشاخانه سنگلج به سوگ رفتن شما نشسته است و چندروز دیگر قرار است میزبان مراسم سالگرد درگذشت داود رشیدی باشد. حال غریب و غمناکی است دیدن سفر یاران قدیمی اش. سنگلج امروز بغض دارد. بغضی که شاید در گوشه ای و در حال تداعی خاطره ای از حضور شما عزیزان با زمزمه بیتی از سایه شکسته شود: همه مرغان هم آواز پراکنده شدند/ آه ازین باد بلاخیز که زد بر چمنم.

یادت گرامی و تصویرت مانا.