آن تساوی لعنتی اتفاق افتاد. بازی دو تیم اندونزی و هند صفر- صفر به پایان رسید. همان نتیجه ای که از آن می ترسیدیم رقم خورد. ما هم هرچقدر به ویتنام نگون بخت گل زدیم افاقه نکرد. چون کارمان را به نتیجه دیگرتیم ها واگذار کرده بودیم. چون به اما و اگر دل بسته بودیم و آن موقعی که همه چیز به خودمان بستگی داشت، حواس مان را جمع نکردیم و شد آنچه نباید می شد! تیم نوجوانان کشورمان بازی های جام جهانی زیر 17 سال را که سال آینده برگزار می شود از دست داد. این بازیکنان با استعداد دیگر در زندگی شان امکان حضور در چنین تورنمنتی را نخواهند داشت و باید شانس شان را در رده های بالاتر پیگیری کنند. زیر 19 سال. زیر 21 سال. امید. البته شاید. بستگی دارد که فدراسیون چطور با این بچه ها تا کند. یعنی حالا که حذف شدندرهای شان کند به امان خدا یا همچنان برنامه هایی در نظر داشته باشد برای پیشرفت بیشتر و بهتر. در سال های گذشته بارها و بارها شاهد بوده ایم که بازیکنان بسیار با استعدادی در رده های سنی مختلف خوش درخشیدند و مدتی اسم شان سر زبان ها افتاد، اما در عرض کمتر از چند سال هیچ نام و نشانی از آنان باقی نماند. در گزارشی که برنامه 90 سال گذشته از سرنوشت بازیکنان تیم های رده های سنی منتشر کرد، اشاره شد که از تیم نوجوانان ایران در جام جهانی 2009، چهار بازیکن کلا از صحنه فوتبال محو شدند. تا قبل از 25 سالگی! تنها 2 بازیکن به موفقیتی در خور توجه دست پیدا کردند. یعنی پورعلی گنجی و کاوه رضایی. باقی بازیکنان هم در تیم های دسته دو، دسته یک و نیمکت تیم های لیگ برتر دیده شدند. این در شرایطی بود که تیم سال 2009 نوجوانان کشورمان موفق شده بود با شکست هلند تا یک هشتم جام هم پیش برود. ستاره های تیم نوجوانان سال 2013 هم سرنوشت خیلی بهتری نداشتند. تیمی که باز هم موفق شده بود از گروهش صعود کند و آنجا به نیجریه ای باخته بود که در نهایت قهرمان شد. از آن تیم هم 2 بازیکن کلا فوتبال را کنار گذاشتند. البته این آمار، نسبت به چهار سال قبل نشان دهنده پیشرفت است، اما باز هم وقتی می بینیم از آن تیم تنها یکی دو بازیکن به تیم ملی بزرگسالان رسیده اند، یعنی یک جای کار می لنگد.