در آموزه های سنتی علم سیاست و روابط بین الملل، قدرت نظامی بویژه توانمندی هسته ای نظامی، مهم ترین عامل و مولفه بازدارندگی محسوب می شود. توماس شیلینگ، از نظریه پردازان شهیر «بازدارندگی» با توجه به موازنه وحشت هسته ای میان دو ابرقدرت در دوره جنگ سرد، بر نظریه بازدارندگی تاکید کرد و آن را عامل حفظ ثبات و بقای نظام بین الملل دوقطبی می دانست. تحولات پس از فروپاشی اتحاد شوروی، اما کارآمدی بازدارندگی را زیر سوال برد و ثابت کرد بازدارندگی هسته ای، شاید عامل و مولفه موثری در جلوگیری از جنگ هسته ای و جنگ های فراگیر در عصر نظام دوقطبی بود، اما نتوانست مانع فروپاشی ابرقدرت شرق شود. امروز جهان بر این باور