«ایران»: تکنولوژی های رسانه ای، بازی های موبایلی، شبکه های گوناگون تلویزیونی انیمیشن ها و کارتون و ده ها و صدها قسم وسیله رسانه ای کودکان این نسل از ایران را محاصره کرده اند؛ دیگر از بازی های جمعی و خلاقیت های فردی در بازی و سرگرمی کودکان آنچنان که باید و شاید خبری نیست. از عزت الله الوندی نویسنده ادبیات کودک و نوجوان خواستیم در این باره بنویسد:

آن کنترل تلویزیون را از دست کودک پنج ساله ات بگیر نگذار ابزار کنترل تو را به دست بگیرد. قرار است تو! معلمش باشی نه او مهارکننده احساسات تو.

این کودک خردسال پذیرنده است اما وقتی تو را منفعل ببیند، به جاه طلبی روی می آورد. چون جاه طلبی برایش نفع بیشتری دارد؛ هر چه را بخواهد، به دست می آورد. کودک پذیرنده، نیازمند پذیرایی است. اگر خوب تغذیه شود، به سمت رشد و کمال میل می کند و اگر دچار فقر خوراک یا بدخوری شود، چرخه رشدش با کاستی روبه رو خواهد شد. به جای کنترل تلویزیون یک کتاب به او بده، هم خودش را سرگرم می کند، هم تو را و براین اساس باید حوصله داشته باشی. اما چه کتابی؟

از روزنامه فروش کتاب نخواه! چون مثل آن است که از میوه فروش بخواهی برنج یا نان بخری. ممکن است میوه فروشی نان یا برنج داشته باشد اما سرچشمه نیست، یک واسطه است و کالایش بی کیفیت. دنبال کتاب پررنگ و لعاب هم نباش چون بیشتر کتاب های پررنگ و لعاب درونشان چیز به دردبخوری برای عرضه ندارند. می خواهی کودکت یاد بگیرد در فعالیت های اجتماعی مشارکت کند، سری به کتابخانه بزن. خیلی دور نیست. می خواهی کودکت اعتماد به نفس بیان دیدگاهش را به دست بیاورد؟ نام او را در یک باشگاه بنویس. فرقی نمی کند باشگاه ورزشی باشد یا فرهنگی.

اما پیشنهاد من به تو باشگاه کتابخوانی کودک ونوجوان است. حتی مربیان مهدکودک ها هم می توانند باشگاه کتابخوانی تشکیل بدهند. در باشگاه کتابخوانی هزارو یک اتفاق خوب می افتد که خرد جمعی کنترلش می کند و خلاقیت فردی. گفت وگو هدایتش می کند نه جدل. پیشنهاد می دهد نه سفارش. آگاهی می دهد نه نصیحت. من امتحان کردم، نتیجه اش دلخواه بود. پیشنهادم این است که تو هم آزمایشش کنی. پس بلند شو وآن کنترل تلویزیون را از دست کودکت بگیر.