«ایده وابستگی به داخل و خودکفایی اقتصادی، در مقابل اتصال به اقتصاد جهانی، طی چهار دهه پس از استقلال هند شعار اصلی رهبران ما بود. در آن دوران، برخلاف امروز که کاپیتالیسم معادل آزادی فرض می شود، رهبران ما کاپیتالیسم را معادل بردگی می دانستند. این به حافظه تاریخی آنها از دوران استعمار کمپانی هند شرقی برمی گشت. هر خارجی ای که با چمدان پول به سراغ ما می آمد، از نظر رهبران ما هدف استعماری داشت، ولو اینکه ظاهرا برای تجارت و سرمایه گذاری به سراغ ما آمده بود. رهبران ما معتقد بودند که استقلال سیاسی، تنها از طریق خودکفایی اقتصادی محقق می شود. نتیجه این تفکر برای بیش از چهار دهه، رکود اقتصادی، یارانه دادن به اقتصادی غیرمولد و گسترش فقر بود»- شاشی تارور، نویسنده و سیاستمدار هندی (1).