پرسپولیس دیروز برای بازی رفت مقابل السد قطر راهی دوحه شد. در حاشیه آخرین تمرین پرسپولیس، برانکو حرفهایی زد که واقعا نگران کننده بود. او گفت من پولی نگرفته ام و اگر انگیزه بازیکنانم نبود در ایران نمی ماندم.

دقیقا شبیه به همین حرف ها را کارلوس کی روش هم می زند. او هم چند ماه چند ماه حقوق نمی گیرد و همین الان هم فدراسیون فوتبال (با وجود حمایت وزارت ورزش)، برای پرداخت حقوق او دچار مشکل است.

اصل قصه این است: با توجه به اوضاع نامشخص و روند صعودی قیمت دلار، مشکل باشگاه هایی که با خریدهای خارجی شان، قرارداد دلاری دارند، هر روز بیشتر و بیشتر و بدهی آنها هر روز سنگین تر از گذشته می شود. در این میان، فدراسیون فوتبال کمک های ریالی و دلاری را از وزارت ورزش می گیرد؛ اما تکلیف سرنوشت باشگاه ها که به حال خود رها شده اند چه می شود؟ کی روش، برانکو، شفر و مربیانی از این دست که تاثیری شگرف در فوتبال ما داشته اند، چگونه باید حقوق بگیرند؟ فرضیه اول این است که وقتی نمی توانیم حقوق دلاری قراردادهای خارجی را پرداخت کنیم، همان بهتر که با داخلی ها قرارداد ببندیم.

اما گروه دوم بر این باورند که خریدهایی مانند این مربیان، مسیر فوتبال ما را تغییر می دهند و ماهیت فوتبال ما را عوض می کنند، پس ارزش دارد که برای آنها هزینه کنیم. اگر این فرضیه را قبول داشته باشیم، باید به هر طریق ممکن، مشکلات اقتصادی فوتبال را حل کنیم. اگر قبول داریم که برخی مربیان داخلی هیچ چیزی به فوتبال ما اضافه نمی کنند، باید هزینه های این ترقی را هم بدهیم. پرونده های قطور بدهی های فوتبال ایران در فیفا که به دلیل شکایت مربیان و بازیکنان خارجی به وجود آمده است، نتیجه سوء یا نبود مدیریت بود. سوءمدیریتی که اجازه می داد مربی یا بازیکن بی کیفیت جذب شود و بدون آن که زحمتی بکشد پول قراردادش را تا آخرین دلار دریافت کند. اگر رشد این فوتبال برای ما مهم است، طبعا باید هزینه هایش را هم متقبل شویم و اگر نمی توانیم دلار قراردادهای خارجی مان را تامین کنیم، بهتر است درهای این فوتبال را روی خارجی ها ببندیم و با داشته های خودمان سر کنیم.