فاصله کانونی نوشته آرش سرکوهی و کار امین فیض آبادی (طراح، آهنگ ساز و کارگردان هنری) و رامین بیات (کارگردان فنی)، یک کنسرت نمایش است که این روزها خیلی بیشتر از گذشته نامش را می شنویم؛ این اجرا فرایندی پسامدرن در ارائه شکل و شیوه اجرائی است که می خواهد ما را در درنوردیدن مدیوم ها و تلفیق آنها بیشتر درگیر ساختارهایی ضد ساختار کند و پیامدش امری نوین و شاید هم دگرگون شونده است چون فاصله کانونی آن معنای مستقل و پویای تئاتر و کنسرت را نیز دربر نخواهد گرفت. اگر قرار باشد تئاتر را بدانیم چیست؟! در یونان باستان و در مواجهه دموکراسی، تئاتر و فلسفه متوجه می شویم که این سه راس پویایی بشر در جهان متحول گرا