اداره برق حوزه دانشگاه تهران پنج سال است از تامین روشنایی حدود صد متر از خیابان منوچهری شرقی-منتهی به خیابان شهید براتلو- در منطقه دویست دستگاه بزرگراه آیت الله کاشانی شانه خالی می کند. نه به ده ها مراجعه حضوری و تماس های تلفنی مکرر اعتنایی دارد، نه استشهاد های محلی را جدی می گیرد. ظاهرا رئیس اداره دستور داده حتی گزارش های دلسوزانه و هشداردهنده مسئول روشنایی معابر خود را بایگانی کنند! در کجای دنیا برای نصب چند تیر چراغ برق در دو سمت یک خیابان واحد، این گونه تبعیض روا می دارند و به هیچ کس هم پاسخ گو نیستند!؟

برای بازسازی اتاقی خشتی بازمانده از 55 سال پیش که خارج محدوده 25ساله شهر تهران قرار داشت و حالا در بطن اسلام شهر است، با طی مراحل دوساله اداری آن بنا بر محتوای پرحجم پرونده با مرارت و هزینه ای گزاف و موافقت کتبی جهاد کشاورزی و بررسی کمیسیون ماده 100 در دو مرحله و پرداخت جریمه های سنگین هنوز موفق به کسب اجازه جادویی از شهرداری اسلامشهر نشده ام. متاسفانه دیگر توانی برای پیگیری در خود سراغ ندارم.

بهانه جویی! وقتی که مسئولان تشخیص داده اند کارگران با مشکلات معیشتی مواجه اند، چرا برای افزایش حقوقشان مخالفت و بهانه جویی می کنند؟

یک کارگر

کودکان کار اجباری: بیشتر روزها، دختران و پسران کم سن وسال را در ایستگاه های مترو یا ترن ها مشاهده می کنیم که فروشندگان فال و آدامس و تنقلات اند. کودکان کار اجباری! چرا مسئولان از جمع آوری و ساماندهی آنها خودداری می کنند؟

از مسافران دائمی مترو

وزارتخانه های خاموش! چرا وزارتخانه هایی مانند بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و آموزش وپرورش به مطالبی که در مطبوعات چاپ می شود، پاسخ گو نیستند؟

وحید از اصفهان

گران می خرند و گران هم می فروشند: این روزها بیشتر اجناس و مایحتاج ضروری گران است، مردم ناراحت از وضع موجود ند. کاسب ها هم از اینکه مجبورند اجناس را گران بخرند و گران هم بفروشند، شرمنده مشتریان اند و از مسئولان تقاضای چاره جویی دارند.

علی از تهران