افسانه ها و قصه های شفاهی منابعی غنی برای شناخت فرهنگ و ساخت اجتماعی و تاریخی و روان شناسی جوامع بشری اند. در این قصه ها همچنین ظرفیت های بی پایانی برای روایتگری و داستان پردازی نهفته است و در ادبیات مدرن جهان از این ظرفیت ها به صورت های گوناگون استفاده شده است. همچنین این قصه ها با رویکردهای گوناگون مورد مطالعه و تحلیل قرار گرفته اند که از آن جمله رویکردهای ساختارگرایانه به این قصه هاست؛ ولادیمیر پراپ در کتاب «ریخت شناسی قصه های پریان» با همین رویکرد به بخشی از افسانه های کهن پرداخته است و پیتر جیلت نیز در کتاب «ولادیمیر پراپ و قصه شفاهی جهانی» با وام گیری از رویکرد پراپ به سراغ قصه های شفاهی