«در جنگل درختانی هست که با تنه های گوناگون. از تنومندترین آن ها تیرهای کشتی می برند؛ از آن دسته که استحکام کمتری دارند و باوجود این هنوز باارزش اند در صندوق و بدنه تابوت می سازند، از آن هایی که بسیار نازک ترند به عنوان ترکه استفاده می کنند؛ اما کج ومعوج ها به درد هیچ چیز نمی خورند - از مصائب مفیدبودن در امان می مانند». در کافکا به روایت بنیامین1 این تمثیل آمده است در وصف آثار کافکا. مطالبی که کافکا نوشته است اینجا، در حکم همان جنگل است که هر یک از نوشته ها در آن به کاری می آید. تصاویر بدیعی هست، تعابیر و صحنه هایی درخشان، اما به تعبیر برشت باقی آن حرف است و حرف، که باید کنار گذاشته شود.