«لوازم منزل داری، ضایعات آهنی، شیرآلات داری، چراغ سماور داری، خریداااارم، خرده ریز شرکت داری، خرده ریز انبار داری خریداااارم…» این کلمات که با آهنگی یکنواخت و صدایی بد ادا می شوند، پس زمینه صوتی تمام ساعات زندگی ماست.

وانت ها بی وقفه در تمام روزهای هفته در محله های این شهر می چرخند و با صدایی هماهنگ از ساکنین می خواهند که ضایعات و وسایل اضافی شان را به آنها بفروشند. در محله ما کار این وانت ها از ساعت هفت و نیم صبح آغاز می شود. به طور متوسط در هر ساعت چهار وانت وارد کوچه می شوند و با همان صدای یکنواخت آزار دهنده، تبلیغات خود را با صدای بلند پخش می کنند. حدود ظهر یکی دو ساعت حجم کمتری از این وانت ها وارد محله می شوند. غروب که می شود دیگر خبری از آنها نیست تا فردا صبح. روزهای تعطیل آمد و رفت این وانت ها شدت بیشتری می گیرد. صدایی ضبط شده و یکسان از تمام این وانت ها پخش می شود. پس به احتمال زیاد همه آنها به یک سازمان و شبکه وابستگی دارند. قاعدتا این شبکه توسط فرد یا افرادی مدیریت می شود و ضایعاتی که آنها خریداری می کنند، به مرکزی حمل و بعد از جداسازی و تعمیر دوباره فروخته می شوند. می توان حدس زد که این کار، تجارت بسیار پرسودی است و احتمالا به همین دلیل متصدیان امر در حاشیه ای امن و تاریک نشسته اند و دستگاه های ذی ربط هیچ اقدامی برای حل این مشکل نمی کنند. جمع آوری ضایعات و بازیابی آنها و تعمیر لوازم منزل و بازگرداندن آنها به چرخه مصرف، کارهایی مفید به حال اقتصاد ملی هستند اما هزینه این کار نباید ایجاد عصبانیت در شهروندان و سلب آسایش از آنها در تمام ساعات

روز باشد. این وانت ها و البته صاحبان این شبکه مرموز با ایجاد سر و صدای نابهنجار در تمام اوقات سلامت روانی شهروندان را به مخاطره افکنده، در حال انجام جنایتی سازمان یافته علیه تهرانی ها هستند.