خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی پیش از آنکه یک شاعر غزل سرا باشد یک هنرمند است. هنر او ترصیع و جواهراتش سحر واژگان و حاصل کارش قول و غزل است. در این کار چنان تبحری داشته که شهد کلامش از شیراز راه بنگاله می سپرده تا تمامی طوطیان هند را به برکت وجود خویش شکرشکن کند.

شکرشکن شوند همه طوطیان هند

زین قند پارسی که به بنگاله می رود

غزلیات حافظ گاهی حیران کننده و حیرت زاست؛ چراکه به موضوعاتی اشارت دارد که بی جوابند. فی المثل چرا به دنیا آمده ایم؟ سرچشمه نیکی و بدی کجاست؟ این سئوالات با زبان شعر و تغزل بیان شده و جنبه استدلال در این مباحث به چشم نمی خورد. با این وجود پاسخ هایی در شعر تعبیه شده که ما را برای ادامه زیستن آماده می کند.