حکیم افضل عباس آبادی (تقاطع سهروردی)، روزی از تقاطع چهارراه ولیعصر می گذشت، مریدان اخراجی شیخ اکبر یوسف آبادی (جنب پمپ بنزین) او را دیدند و شناختند.

یکی از مریدان به سایر مریدان گفت: «بیایید برویم از این حکیم پرسش هایی بپرسیم تا هم ببینیم چه حکمت هایی در چنته دارد و هم اگر فاز داد قدری او را بیازاریم.»

پس با موتور جلوی او پیچیدند و گفتند: «ای حکیم، تو سالیان آزگار با داروهای مادی و معنوی و بین رشته ای امراض مختلف مردمان را دوا کرده ای.»

حکیم گفت: «خب؟»

گفتند: «با این همه تجربه و بورد تخصصی و مطب در بهترین نقطه شهر، به ما بگو کدام دارو از همه بهترتر است و هر دردی را دوا می کند؟»

حکیم گفت: «آن دوایی که هر دردی را شفا می دهد محبت است.»

گفتند: «اگر روی مریضی اثر نکرد چطور؟»

حکیم گفت: «دوزش را بیشتر کنند.»

گفتند: «اگر باز هم افاقه نکرد؟»

گفت: «تزریق وریدی کنند.»

گفتند: «اگر باز هم کار نکرد؟»

حکیم گفت: «می خواهید اذیت کنید یا حکمت بشنوید؟»

گفتند: «گزینه جیم.»

حکیم گفت: «بروید پی کارتان. تنها دردی که محبت هم بر آن کارگر نیست، یکی خریت است، یکی هم برخی از بیماری های خاص. پس خودتان بمالید.»

مریدان آماده شدند تا خودشان بمالندو یکی پس از دیگری خاموش شدند!