دلم می خواست ساعت پنج عصر روز شنبه از درگاه تالار فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی عبور می کردم و روی یکی از صندلی های تالار می نشستم و با صحبت های همه کسانی که در شب کرگدن سخن گفتن حالم را خوب تر می کردم اما نشد. طبیعی هم هست، همه چیز که دست خود آدم نیست. خیلی وقت ها خیلی جاها که دوست داری بروی، نمی روی. نمی شود که بروی. درست مثل رسیدن ها توی خواب و بیداری، که بعضی وقت ها هر چه می دوی نمی رسی. اگر هم برسی دیر می رسی. به قول شخصیت فیلم سوته دلان علی حاتمی، همه عمر دیر رسیدیم. یار رفته است و ما تنها مانده ایم. شاید قشنگی دنیا به همین نرفتن ها و نرسیدن ها باشد. لابد این طوری قدر آنچه در کنار