اهالی محل هرگاه فرصت می کردند درگوشه ای از محل دور هم جمع شوند از ستمگری اوستا ذبیح نسبت به همسر ستمکش و بی پناه او بتول خانم می گفتند. از روزی که این خانواده به محله آمده بودند هیچ کس صدایی از این زن خانم نشنیده بود و او هرگز راز خانواده اش را فاش نمی کرد. اما صورت زخمی و کبودش رنج او را برملا می کرد. زن های محل بارها تلاش کردند راز هر روز کتک خوردنش را از زبانش بیرون بکشند اما او هیچ نمی گفت. اوستا ذبیح هیچ دوستی نداشت و از روزی که چاه کنی را کنار گذاشته و به گوسفندداری در اندازه بسیار کوچک روی آورده بود و به خارج از شهر می رفت با هیچ کس هم کلام نمی شد. این مرد و همسرش مثل بقیه همسایه ها فرزندان