هفته ای نیست که وارد اورژانس بشوم و عوارض درمان های ناکارآمد و گاهی خطرناک ناشی از نسخه پیچی شیادان در لباس حکیمان با داعیه طب سنتی را نبینم. زخم پای بیماران دیابتی که از زخم های مزمن و با پاسخ دیرهنگام به داروهای آنتی بیوتیکی و به دلیل ماهیت بیماری و گاهی به دلیل عدم کنترل مناسب قند خون است از جمله مواردی است که دستاویز خوبی برای رسیدن به مقاصد این قشر است.

متاسفانه سهل انگاری در کنترل مناسب قند خون موجب عوارض بسیاری مانند کاهش بینایی، کاهش عملکرد کلیه، حملات قلبی و زخم های مزمن انتهایی اندام ها می شود.

زخم هایی که در مراحل ابتدایی با درمان مناسب آنتی بیوتیکی و کنترل مناسب قند خون تحت نظر پزشک بهبود قابل قبولی دارند، با رعایت نکردن این موارد، همچنین رعایت نکردن بهداشت و گاهی استفاده از مواد آلوده به عنوان پمادهای ساختگی یا گیاهان دارویی آن قدر عفونی و خطرناک می شوند که راهی بجز قطع اندام برای جلوگیری از پیشرفت عفونت برای پزشک معالج باقی نمی گذارد.

بیماری دیابت که به دو دسته کلی نوع یک و نوع 2 تقسیم می شود با انسولین یا قرص های خوراکی تحت کنترل قرار می گیرد. بیماران مبتلا به نوع یک که معمولا افراد جوان تر و لاغراندام هستند به صورت معمول با انسولین درمان می شوند. مبتلایان به دیابت نوع 2 که افراد با سن بیشتر و با اضافه وزن هستند، ابتدا با داروهای خوراکی و در صورت کنترل نکردن قند با داروهای خوراکی و انسولین درمان می شوند.

معمولا افرادی که تحت درمان با قرص های خوراکی هستند و بعد از مدتی به دلیل عدم کفایت قرص ها، توسط پزشک معالج ناچار به تزریق انسولین مجبور می شوند، ترسی سراغشان می آید که اغلب به علت نا آگاهی از عواقب خطرناک مصرف نکردن انسولین است.

یک قسمت مهم درمان بیماران مبتلا به دیابت، رعایت رژیم غذایی است. حذف مواد غذایی که مدت ها به مصرف آنها عادت کرده ایم، کار بسیار مشکلی است، امروزه مواد غذایی شیرین با نوعی قند مخصوص مانند ساخارین که قند خون را بالا نمی برد و برای بیماران دیابتی تهیه می شود به رعایت رژیم غذایی در عین برقراربودن کیفیت زندگی این بیماران کمک بسیاری کرده است، گرچه زیاده روی در مصرف همین قندها نیز مضرات خاص خودش را دارد.