یکی از سوالات بیماران مبتلا به روماتیسم همیشه این است که این داروها بسیار پرعارضه است و به همین دلیل نسبت به مصرف آن دچار تردید و نگرانی می شوند.

بی شک هر دارویی بسته به میزان مصرف و دوز آن با عوارض متعددی همراه است که معمولا در بروشور آن نیز قید می شود، اما این مساله به این معنا نیست که وقتی بیمار دارو را مصرف می کند حتما دچار عوارض بشود، بلکه بروز آن در برخی افراد شایع و در برخی نیز نادر است. با این تفاسیر، چرا این داروها تجویز می شود؟ پزشک صلاح می داند با توجه به عارضه ای که وجود دارد و برای جلوگیری از عوارض بیماری و مشکلات ناشی از آن برای بیمار این داروها را تجویز کند، چون مزایای مصرف آن برای بیمار بیش از عوارض آن خواهد بود.

وقتی پزشک به طور منظم، بیمارش را ویزیت می کند هم وضعیت بیماری را کنترل می کند و هم این که کنترل کند بیمار با عوارض ناشی از دارو مشکل نداشته و این که داروهای تجویز شده بیمار را دچار مشکل خاصی نکرده باشد. بعلاوه بیمار هم می تواند عوارض ناشی از داروها را به پزشکش اطلاع دهد. به هرحال باید در نظر داشت که اکثر مبتلایان به روماتیسم باید از دارو استفاده کنند. البته دوز، زمان مصرف و نوع دارو در بیماران متفاوت است و ارزیابی آن هم با پزشک معالج است. داروهای متعددی در روماتیسم استفاده می شود. بویژه داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی که مردم به عنوان مسکن می شناسند. مثل بروفن، ناپروکسن، دیکلوفناک و… که بسیاری از مردم در درمان سردرد از آنها استفاده می کنند. این داروها اکثرا در بیماری های التهابی مفاصل و روماتیسم نیز استفاده می شود، اما دوز آن برای تسکین درد های روماتیسمی متفاوت است.

یکی از داروهای بسیار رایج دیگر که برای مردم ترسناک است کورتون ها هستند مثل پریدنیزولون، آمپول بتامتازون و… که مصرف شان در روماتیسم زیاد است. بسیاری از مردم برای مصرف کورتون ها دچار وحشت می شوند و به فکر پوکی استخوان می افتند. در حالی که اگر بیمار، به طور منظم تحت نظر پزشک، مراجعات منظم داشته باشد و اقدامات قبل و حین درمان را انجام دهد نباید از این عوارض بترسد. بعلاوه که پزشکان در حین مصرف این دارو ها، ضرورت مصرف کلسیم و انجام سنجش تراکم استخوان بیمار را مد نظر دارند. همچنین همیشه دغدغه پزشکان این است که دوز مصرف این داروها را در اولین فرصت پایین بیاورند.