«مغزهای کوچک زنگ زده» (هومن سیدی، 1396) با تک گویی شخصیت اصلی اش «شاهین» (نوید محمدزاده) آغاز می شود که آن را روی تصویر آهسته هجوم «شکور» (فرهاد اصلانی) و زیردستان زنجیر و قمه به دستش به سمت جایی نامعلوم می شنویم؛ تک گویی ای که هم گشایشی برای روایت فیلم است و هم کلیدی برای فهم معنای متن: «میگن اگه چوپان نباشه، گوسفندها تلف میشن یا گم میشن یا گرگ بهشون می زنه یا از گرسنگی می میرن؛ چون مغز ندارن. هر کی که مغز نداره به چوپان احتیاج داره، یه چوپان دلسوز. چوپان حکم پدر گوسفندها رو داره؛ آدم بدون چوپان هیچی نیست. این چوپانه، ما همه گوسفنداشیم؛ اون به ما میگه کی بریم، کجا بریم، چی کار کنیم، کی بشینیم،