ساخت «ماهورا» چنان که کارگردان آن می گوید، برایش بسیار سخت بوده؛ فیلمی که فیلمنامه آن را زرگرنژاد بر اساس مستندی به نام «حلقه در خاک» نوشته و نگارش آن چهار سال زمان برده است. فیلمی که فیلمنامه اش اگر با چنین وسواسی نوشته نمی شد نمی توانست تماشاچی را در طول فیلم با خود نگاه دارد. بی گمان مظلومیت یک طایفه را نشان دادن که کسی به آنها نگفته بجنگند و خودشان احساس تکلیف می کنند و تمام مصائب را به جان می خرند، طبعا قابل تقدیر است؛ و جای تاسف دارد که نزدیک به چهار دهه از رخدادهای واقعی این فیلم می گذرد و در تمام این سال ها این قوم و زندگی شان و روزگاری که در جنگ سپری کرده اند هیچگاه بر پرده سینمای ما دیده نشده و به آنها پرداخته نشده است. در واقع فیلم مظلومیت یک قوم و طایفه را در آن سوی مرز ایران و در دل عراق نشان می دهد که برای نجات دادن جان یک خلبان ایرانی، همه خانواده و عشیره شان را از دست می دهند. این در حالی است که کسی به آن ها نگفته است که در مقابل عراقی ها بجنگند و مقاومت کنند و نکته اینجاست که متاسفانه این افراد تا به حال دیده نشده اند. آنچه در «ماهورا» می بینیم داستانی است که میان دوراهی های بسیار گیر کرده و می توان گفت فیلمی است تلفیقی از ژانر دفاع مقدس و سینمای عاشقانه؛ میان قهرمان محور بودن یا اجتماعی بودن. میان زبان عربی و زبان فارسی، و میان اکشن بودن و شاعرانه بودن و از همه مهم تر میان مرگ و زندگی. اما از همه این ها گذشته، نکته با ارزشی که در فیلم «ماهورا» وجود دارد و باید بدان اشاره کرد، نگاه جدیدی است که به دفاع مقدس دارد، نگاهی جدا از خاکریزها و خط های مقدم و معرف جنبه های پنهان مانده از هشت سال دفاع مقدس. نگاهی جدید به دفاع مقدس که نشان می دهد این ژانر اصیل آنقدر ظرفیت و توانایی دارد تا به راحتی با مضامین و موضوعاتی مضاف ادغام شود تا بازنمودی از وجوه مختلف فرهنگ ایرانی باشد. درواقع این ترکیب شدن ها ارزش افزوده هایی است که سینماگران به ژانر دفاع مقدس می دهند. این نوع سینما را باید بشدت جدی گرفت چرا که دستاوردی بومی و مختص جامعه و فرهنگ ایرانی است.