(بدان ای سالک راه خدا!) مذهبی ها یعنی کسانی که معتقد به مکتب الهی هستند، دو گروه اند: گروه اول کسانی هستند که نحوه برخورد و تلقی شان نسبت به اعمال عبادی که انسان ساز است، یک برخورد خشک اسقاط تکلیفی است. در حالی که برخورد آنها با اعمالی که در رابطه با شهوت و غضب است، برخوردی دوستانه و عاشقانه است…

گروه دوم درست عکس آنها هستند. برخوردشان با اعمالی که در رابطه با شهوت و غضب است، یک برخورد خشک اسقاط تکلیفی است. می گویند: خوردن برای این است که من سر پا باشم. آشامیدن برای این است که زنده بمانم. عمل جنسی برای این است که به معصیت نیفتم و جوابگوی این نیاز طبیعی خود باشم و تولیدمثل کنم. خشم برای این است که از خودم و مکتبم دفاع کنم… پست و مقام هم برای من مطرح نیست. مقام هم به عنوان یک وظیفه اگر وظیفه بود می پذیرم، نه اینکه به عنوان یک معشوق در آغوش بگیرم. اما در ارتباط با اعمالی که در رابطه با عقل (و آموزه های الهی) هستند به آنها عشق می ورزد نماز که می خواند به آن عشق می ورزد، روزه که می گیرد به همان گرسنگی و تشنگی که می برد عشق می ورزد، در عین درد که به خود می پیچد لذت می برد و به خدا می گوید: خدایا! باز هم تو انیس و مونس من هستی، تو را دوست دارم… این ها مکتبی واقعی هستند. (1)