ترامپ بر این عقیده بود که یک قدم تا دگرگون کردن همه چیز فاصله دارد. یا شاید دقیق تر، یک قدم تا رسیدن به مطبوعات خوب که همه چیز را دگرگون می کنند فاصله دارد. این حقیقت که او نخستین یکصد روز خود را تا اندازه زیادی هدر داده بود – که پیروزی هایش در این مدت باید سرمایه یکصد روز بعد می بودند – حرفی نامربوط بود. ممکن است یک روز رسانه ها به شما توجه نداشته باشند و روز بعد موفقیتی داشته باشید که موجب شود فرد موفقی معرفی شوید.

او با عصبانیت و اغلب می گفت: «کارهای بزرگ، ما به کارهای بزرگ نیاز داریم. این کار بزرگ نیست، من به بزرگ نیاز دارم. برای من بیاورید. آیا فهمیده حتی می دانید بزرگ یعنی چه؟» ایده های ابطال و جایگزینی، زیر سازی، اصلاحات مالیاتی واقعی – طرح های نوینی که ترامپ وعده داده بود و بعد برای اجرا به پل رایان متکی شده بود – در عمل نابود شده بودند. هر عضو ارشدی در بین کارکنان اکنون مدعی بود در وهله اول نباید قبل از معرفی شدن قانون جدید، برنامه بهداشت همگانی را اجرا می کردند. به هرحال این ایده چه کسی بود؟

قانون طبیعی ممکن است این باشد که ابتدا کارهای کوچک، زیرمجموعه های تشکیل دهنده برنامه اصلی، انجام شوند. اما ترامپ هیچ علاقه ای به چیزهای کوچک نشان نمی داد. عصبی و خسته و بی حال می شد.

پس، باشه، برنامه همان برقراری صلح در خاورمیانه باشد.

از نظر ترامپ و بسیاری از شومن ها یا سرمایه گذاران تبلیغات مطبوعاتی، دشمن هر چیزی همان پیچیدگی و نوار قرمز است و راه حل هر چیز میانبر زدن است. مشکلات را دور بزنید یا نادیده بگیرید؛ فقط در یک خط مستقیم به سمت آن رؤیا حرکت کنید، رؤیایی که اگر به اندازه کافی برجسته یا باشکوه باشد، مشتری خودش را پیدا خواهد کرد. در این فرمول، همواره افراد واسطه ای وجود دارند که وعده می دهند به شما کمک می کنند میانبر بزنید، همچنین شرکایی وجود دارند که خوشحال می شوند از طرح باعظمت شما سواری بگیرند.