مادران، راویان فرهنگ شفاهی و حافظان بخش اعظمی از میراث معنوی هر سرزمینند. آنها مهربانانه، آرزوها، رویاها، شورها، شادی ها، تنهایی ها و شوربختی های خود را در قالب لالایی ها، قصه ها و متل ها، در گوش دلبندان به گهواره خفته شان زمزمه می کنند. کودک با نغمه ترانه ها و مغز قصه های مادر قد می کشد و همبازی عروسک های دست ساخته مادر و مادربزرگ، تمرین مهرورزی می کند، بزرگ می شود و مادر اینچنین، با دمیدن روح قصه های بومی این سرزمین در کالبد کودک دلبندش، قلب او را روشن و حیات فرهنگی مردمان سرزمینش را تداوم می بخشد. از این رو باید زنان را کلیددار ورود به دروازه های فرهنگی ملت ها دانست و ما در جست وجو برای یافتن