بدون شک داشتن سینمای اجتماعی در ایران نیازمند تحلیل اجتماعی برای هر فیلم ساز از طریق تفکر و تحقیق در جامعه است. این تفکر زمانی می تواند به اثری اصیل و تاثیر گذار تبدیل شود که صاحب این فکر با حوصله و بدون دغدغه آن را به فیلم تبدیل کند و این اثر زمانی وارد حیطه تاثیر گذاری اجتماعی خواهد شد که در زمان و شرایط مناسب به جامعه عرضه شود. مرور همین روال ساده نشان می دهد که توقع ساخت و اکران موفق برای یک فیلم تاثیر گذار اجتماعی از سینمای ایران توقع بیهوده ای است. از یک سو مجموعه سینمای ایران (از مسئولان تا تهیه کنندگان و پخش کنندگان) به شکل بی رحمانه ای هرگونه تفاوت را محدود و در مقابل، باری به هر