در دهه های گذشته، سریال ها به این شکل ساخته می شدند که طرح و متن کامل فیلمنامه آماده می شد و اگر به هر دلیلی قرار بود تغییراتی در قصه یا شخصیت ها و بخصوص پایان بندی سریال داده شود، از همان آغاز تغییر اتفاق می افتاد. اما امروزه و بویژه در یک دهه اخیر، این اتفاق نمی افتد. شتاب زدگی تولید و سریع رساندن آن به زمان پخش و این که تهیه کننده همزمان چند کار تولیدی را با هم پیش می برد، این که از مجموعه بازیگران و عوامل محدودی استفاده می کنند و کمتر دنبال استعدادیابی یا استفاده از بازیگران حرفه ای باشند، سبب می شود همه چیز در نهایت شتاب زدگی تولید شود. بدیهی است فرصت اندک و نبود برنامه ریزی سبب می شود عوض شدن فصل یا اختلاف بازیگران، به سادگی روند تولید را تغییر دهد؛ چنانچه حتی روابط آدم ها تغییر پیدا کند.

دلدادگان نیز تولید معیوب و ناقص این روند غیراصولی است. بنابراین در عمل شاهدیم که مثلا سریالی مانند دلدادگان در میان انبوه تولیدات بی مخاطب، می تواند بخشی از مخاطبان گریزان از تلویزیون را به خود جذب کنند؛ اما همان عوامل باعث می شوند در نهایت تماشاگر با سرخوردگی روبه رو شود.

فضای عمومی جامعه چنین است که بدون نیاز به داشتن تخصص در زمینه فیلمنامه نویسی یا کارگردانی، مخاطب عام می تواند تشخیص دهد پایان بندی و جمع کردن یک سریال و تعیین تکلیف شخصیت های اصلی چقدر طبق روال منطقی پایان می پذیرد و چقدر سرهم بندی شده است. این تشخیص را مخاطب عام پیدا کرده است. حتی اگر هیچ اطلاعی درباره روند تولید یا برای مثال اختلاف عوامل فیلم نداشته باشد و هیچ گاه هم مشخص نمی شود که یک سریال که حقوق اصلی و معنوی آن به تلویزیون اختصاص دارد، چگونه می تواند بی توجه به مخاطب این گونه تولید شود و رابطان سازمان با سریال ها و ناظران کیفی، عملا چه کاری انجام می دهند. این پرسشی است که هیچ گاه کسی خود را موظف به پاسخگویی آن ندیده است. نتیجه نهایی چنین بی کفایتی هایی فقط از دست رفتن سرمایه اصلی تلویزیون یعنی تماشاگران و افزایش بی اعتمادی است و بزرگ ترین آسیب رسانه، آن است که خود به دست خود باعث رنجش مخاطبانی شود که بزحمت به وجود آمده اند.