نمی دانم کی و کجا این روزنامه به دستتان می رسد.

سر میز صبحانه یا توی یک سلمانی یا توی پرواز داخلی یا دور از جانتان توی نوبت پزشکی که منتظرید ویزیت تان کند. الان که دارید این یادداشت را می خوانید، من دیگر ایران نیستم. یا توی پروازم یا فرود آمده ام و دارم توی یک کوچه قدیمی حوالی منزل پدری قدم می زنم؛ نجف را می گویم، می روم که از حضرت مولا اذن بگیرم و بزنم به جاده.

برای زیارت اربعین آمده ام که برای یک سال آذوقه روحم را جمع کنم و برگردم. آمده ام تا توی همایش جهانی و پر از تصویر و سوژه اربعین شرکت کنم. ردخور ندارد یک سفر بیایی از سال بعدش دم غروب شب اول محرم دقیقا وقتی که داری لباس مشکی ات را اتو می کنی این دلشوره لاکردار نپیچد توی مغزت؛ پاف اتو را می زنی: میرم؟