همه راه ها به کربلا منتهی می شود. عده ای از مسیر شریعه، ده ها هزار نفر از مسیر نخلستان، هزاران نفر از حله، جمعیت کثیری از مسیر مسیب و بغداد و یک جمعیت چند میلیونی از نجف به قبله دل ها نزدیک می شوند. هر کسی از راهی از اقصی نقاط کشور عراق و دیگر کشورها آمده است. سختی راه و صعب العبور بودن برخی مسیرها را با گرفتاری هایی که دارد به خوبی لمس کرده است و حالا در این فضای ملکوتی نفسی می زند تا خود را به کربلا برساند.

اربعین که سال هاست در همه عالم تکرار می شود، منحصر به حضرت سیدالشهدا(ع) است و سوز و گداز، اشک و ناله، شور و هیجان آن هر سال بیشتر از سال اول آن است. دسته های عزاداری به سوی کربلا سرازیر شده است و حالا من پس از دو روز پیاده روی خود را در منطقه خان النص می بینم، جایی که سال ها پیش از این، بعثی ها صدها زائر اربعین را شبانه در نخلستان ها به شکل فجیعی قتل عام و آنان را در گور جمعی مدفون کردند تا مانع این حرکت شوند.

غوغا و عظمت اربعین رنج و محنت سفر و خستگی آن را از یاد می برد. برخی با پای برهنه آمده اند. برخی ساقی لب تشنگان شده اند و با آب و چای و قهوه، شربت و دوغ، کیک و آب میوه پذیرایی می کنند.

حالا اینجا پاهای زیادی مجروح و زخمی شده اند و تاول برداشته اند که مکان های زیاد برای درمان و مداوا به چشم می خورد.

شور و هیجانی که می بینم هرگز قابل توصیف نیست و نمی توان پیرامون آن چیزی نوشت و کلامی را گفت. چه بسیار تابلوهای محبت به حضرت سیدالشهدا(ع) را در این مسیر دیده ام که جامه سیاه این جمعیت که بر تن دارند یکی از آن است که به رخ جهانیان کشیده می شود.

لباس مشکی، پرچم های مشکی عزاداری، سیاه پوش کردن موکب ها، همه و همه نشان از عشق و محبت به نور هدایت حضرت حسین بن علی(ع) دارد. پدران و مادران ما، کربلا و عاشورا را این طور زنده نگه داشتند و به رسم امانت به دست ما سپردند و میراث اربعین به دست ما ماندگار خواهد شد.