وقوع روزانه صد سکته مغزی در تهران و 300 نفر در کشور، گویای آن است که هشدارها و شنیده های خود را جدی نمی گیریم و گمان می کنیم این اتفاق برای دیگران رخ می دهد و ما از ابتلا به این بیماری مصون هستیم. خوشبختانه علم پزشکی به حدی پیشرفت کرده که مبتلایان به سکته مغزی بیش از گذشته امکان بهبودی و بازگشت به زندگی را دارند، اما تقاضا می کنم بعد از خواندن تبعات ابتلا به سکته مغزی چشمان خود را ببندید و تصور کنید برای چه مدت زمانی حاضر هستید با مشکلات مربوط به سکته مغزی همچون معلولیت و بی حسی بخشی از بدن خود، ناتوانی حرکتی، اختلال در تکلم، تمرکز، بلع، تشنج، اختلالات هیجانی و روانی همچون افسردگی، پرخاشگری و سایر عوارضی که حتما درباره آنها شنیده یا خوانده اید، زندگی کنید؟