ما چقدر خوشبختیم که امام حسین (ع) را داریم؛ امامی که حتی شهادتش دلیل رحمت و بخشایش است. اگر همه تاریخ را بگردیم، فقط به سید الشهدا می رسیم که با شهادتش درهای آسمان را به روی آدمیان باز کرد و قرن ها سببی شد تا دو ماه دل را به دلش پیوند زنیم و برای خوب کردن حالمان گریه کنیم؛ مگر نه این است که گریه، مرهمی است بر همه دردها و اباعبدا… (ع) قرن هاست بهانه ای است برای گریه بر روضه خودمان که حسین (ع) به گریه و گریه کن نیاز ندارد! روضه اباعبدا… (ع) بهانه ای می شود تا برای روضه دل خودمان گریه کنیم. و کدام انسان رحمتش اینقدر وسیع است که اجازه دهد، نزدیک به دو ماه در جوارش بنشینیم و سفره دل باز کنیم، درددل