محال است کسی این گل را نشناسد؛ این گل بنفش رنگ زیبا را . گلی قیمتی که از قدیم بین ما طرفدار داشته و هنوز هم حرف اصالت که می شود، خیلی ها یاد آن می افتند؛ یاد زعفرانی که اصالت از آن می بارد. گل خوشرنگی که عده ای مبداش را سرزمین مادها می دانند و برخی زادگاهش را منطقه وسیع تری از کره زمین یعنی یونان، ترکیه، آسیای صغیر و ایران.

زادگاه این گل هرجا که باشد، از قدیم تا امروز خیلی ها ایران را با زعفران اعلایش به یاد می آورند. طبق اسناد تاریخی ایرانیان قدیم ضمن صدور زعفران به بسیاری از نقاط جهان باستان، خواص و نحوه کشت آن را به یونانیان، رومی ها، چینی ها و اعراب معرفی کردند. معروف است که اجداد ما به زعفران و زر به یک نسبت علاقه داشته اند و بویژه در مهمانی ها و مراسم عروسی، زر و زعفران را نثار مهمانان می کردند. در دوره هخامنشیان، زعفران برای تزئین گرده های نان و معطر کردن خوراک ها به کار می رفته است. طبق همین اسناد، کاشت گیاه زعفران در دوره پارت ها و ساسانیان همچنان مرسوم بوده است و از زعفران برای پرداخت کاغذهای گران قیمت استفاده می شده. از انواع مرکب زعفرانی کمرنگ و پررنگ (از زرد کمرنگ تا قرمز خونین) برای نوشتن عنوان فرمان ها و نامه های سلاطین و خلیفه ها و امرا و همچنین در تحریر عنوان ها و سر فصل کتاب ها و رسالات و همچنین تذهیب و نقوش حاشیه ها و متن استفاده می شده است.