شهری بود که مردمانش هر صبح با خیال رفتن از دیار خود بیدار می شدند و هر شب با همین خیال به خواب می رفتند و رویای خوش هر شبشان زندگی در دیاری دیگر بود. روزهایشان را شب می کردند، اما دست ودلشان به هیچ کاری نمی رفت. سرپناهی برای خود می ساختند، اما پایه اش را بر باد می گذاشتند، مبادا پایبندشان کند. از کوچه ها و راه های سالیان سالشان می رفتند و می آمدند، بی آنکه آبی بر خاک کهنه شان بپاشند. از روز و روزگار خود شاکی بودند، اما از هیچ وکیل و وزیر و خادم و مسئولی هم انتظار کاری نداشتند. آخر، اصلا قرار نبود زندگی ای اینجا بسازند. قرارشان این بود که وقتی پایشان به آن دیار دیگر، دیار رویاها رسید، تازه آستین بالا بزنند و بنا کنند به ساختن کاخ آرزوهاشان.