بیمارستان صحرایی حالا دیگر تقریبا خالی شده بود و به غیر از عده ای از بچه های بسیجی که حفاظت از آن جا را به عهده داشتند هیچ کادر پزشکی نداشت. من بخت برگشته را هم مسئول آنجا کرده بودند. آمبولانس و ماشین هم نداشتیم و فقط آنجا بودیم و مراقب بودیم که اگر روزی دوباره قصد عملیات در این منطقه را داشتند همه چیز آماده باشد. یکی از همان روزهای کسل کننده بود که بعد از نماز ظهر و عصر و صرف غذا برای استراحت به اتاق خودم رفتم. هنوز چشمانم گرم نشده بودند که دیدم یکی هراسان به در می کوبد و فریاد می زند کشتم، کشتم. فی الفور بیرون آمدم و متوجه شدم یکی از بچه های بسیجی است که در نمازخانه دستش بی هوا روی ماشه تفنگش