ثبت ملی میراث دیداری- شنیداری یک اثر را می توان پیش شرطی برای ثبت منطقه ای و حتی جهانی آن اثر دانست. ثبت اثر در قالب هر کدام از اشکال ملی، منطقه ای و جهانی که باشد منجر به آن می شود که کشورها به حفظ میراث دیداری- شنیداری خود حساس شوند و حتی خود را در این باره ملزم بشمارند. نکته ای که به هیچ وجه در این مورد نباید فراموش کرد، این است که وقتی اثری به ثبت منطقه ای و جهانی برسد، دیگر تنها به یک کشورخاص تعلق ندارد و اثری است جهانی و ازآن همه ساکنان جهان؛ حالا فرقی ندارد که اثر مذکور از کشورما باشد یا برزیل یا فلان کشور آفریقایی! دستاورد قابل توجهی که ثبت های اینچنینی برای کشورها به دنبال دارد و نمی توان آن را نادیده گرفت یا از کنارش به سادگی عبور کرد، امکان بهره گرفتن از کمک یونسکو برای حفظ این آثار است. کمیته حافظه جهانی امکانات خود را در اختیار همه کشورهایی قرار می دهد که آثار آنها ثبت جهانی شده باشد؛ تا اگر اثری به مرمت و هر کمک دیگری نیاز داشت قادر به حفظ آن از این طریق شود. البته نباید فراموش کرد که این ثبت برای کشورها مسئولیت نیز به دنبال می آورد، مسئولیتی که آنان را ملزم به حفظ آثارشان می کند. از سوی دیگر این مساله منجر به دسترسی عموم علاقه مندان و پژوهشگران به میراث دیداری و شنیداری ثبت شده هم می شود، امکانی که تا قبل از آن به یک سازمان یا کشور بخصوص ختم می شده و با این ثبت دیگر از شکل انحصاری خارج شده است. نه تنها برای ما ایرانیان، بلکه برای همه کشورها ثبت منطقه ای و جهانی آثارمان افتخار بزرگی ست که ما را در جهت معرفی داشته هایشان به دیگر ساکنان جهان یاری می رساند.