مهم ترین دستاوردی که ثبت منطقه ای و جهانی میراث دیداری و شنیداری کشورمان برای ما خواهد داشت این است که از این طریق قادر به معرفی خود به جهانیان خواهیم بود. دیگران باید بدانند که ما ملتی برخوردار از تمدنی کهن و دیرینه هستیم. ایران سرزمینی مملو آثار معنوی و مادی تاریخی است. آثار تاریخی که تکلیف آن معلوم است و از آن جمله می توان به تخت جمشید، مساجد تاریخی اصفهان و ارگ کرمان(البته اگر چیزی از آن مانده باشد) اشاره کرد. در ارتباط با آثار معنوی هم می توان از شاهکارهایی همچون دیوان سعدی ومولوی و آثار سترگی همچون شاهنامه یاد کرد. تلاش در جهت ثبت آثار دیداری و شنیداری منجر به آن می شود که خودمان را به عنوان ملتی با هویت در مقایسه با دیگر کشورها اثبات کنیم. البته این در شرایطی است که مسئولان خودمان متوجه ضرورت اقداماتی از این دست بشوند. متاسفانه آن طور که تجربه این دهه ها نشان داده متولیان فرهنگی آگاهی و دانش چندانی در این رابطه ندارند و از همین روست که شاهد فراموشی و حتی از میان رفتن تدریجی بخشی از میراث دیداری-شنیداری مان هستیم. از ثبت جهانی میراث فرهنگی- تاریخی مان می توانیم به عنوان ابزاری در جهت دست یافتن به دیپلماسی فرهنگی و حتی سیاسی نیزبهره ببریم. از سوی دیگر با این اقدام قادر به جذب توریست هم خواهیم بود، با اطلاع جهانیان از داشته های تاریخی مان، آنان چه به عنوان توریست و چه به عنوان پژوهشگر علاقه مند سفر به کشورمان خواهند شد که سود اقتصادی بسیاری برایمان خواهد داشت.