به احتمال بسیار زیاد شمایی که الان در حال خواندن این سیاهی ها بر بستر سفید کاغذ روزنامه یا صفحه موبایل، کامپیوتر و… هستید، دیدن این مطلب و در کل خواندن را یک امر دم دستی، عادی و البته همیشگی می دانید. یا من که در حال تایپ این کلمات هستم، انگار که حرکت مچ ها و انگشتانم با این وضع وحال طبیعی که هر جزء مرتب و منظم کار خود را انجام می دهد کاری روتین، ازلی و البته ابدی است. اما راستش را بخواهید چنین نیست، هیچ تضمینی وجود ندارد که در شماره بعدی روزنامه هم در همین وضعیت امروز باشیم. همین دیدن شما و نوشتن من حاصل کار چندین ماهیچه، هزاران عصب و میلیون ها سلول است که مختل شدن هرکدام در بهترین حالت کارآیی