پنج سال و پنج ماه بعد از پرواز عقاب، یک بار دیگر سرطان، سراغ استقلالی ها رفت. از زمانی که ناصر حجازی از میان فوتبالدوستان رفته بود، سرطان ترسناک تر از گذشته به نظر می رسد و این بار نوبت مردی شد که خیلی به گردن فوتبال ما و بخصوص استقلال حق داشت. گرچه فوتبالش را از اواسط دهه 1340 با «دخانیات» شروع کرد و در «دارایی» چهره شد؛ اما وقتی به فوتبال ما رخ نشان داد که پیراهن تاج را پوشید. یک مدافع کلاسیک میانی و یک بک راست کامل با همه خصوصیات لازم برای اسطوره شدن. بشدت منضبط، اصولگرا، خوشفکر، مودب، آرام، نجیب و با شخصیتی کاریزماتیک. این همه چیزی است که می شود از صحبت های همدوره ای ها و شاگردانش، جمع بندی کرد. استقلال به او بدهی زیادی دارد، چون دو قهرمانی استقلال در آسیا یک بار با بازی و بار دیگر با مربیگری او به دست آمد. در میان استقلالی ها، او و ناصر حجازی شخصیتی محبوب بین همه اهالی فوتبال (حتی پرسپولیسی ها) است.

شخصیتی که می توانست استقلال این روزها را نجات دهد. منصور پورحیدری را دخانیات به فوتبال ما معرفی کرد و دخانیات از فوتبال ما گرفت. کاش بود تا از وجودش لذت می بردیم؛ اما چه می شود کرد وقتی تقدیر چنین نوشته بود… .

سه عنوان قهرمانی

جام باشگاه های تهران

قهرمانی باشگاه های ایران

قهرمان جام دوستی

و اتحاد

سه دوره قهرمان

جام میلز هند

قهرمان جام تخت جمشید

مقام سومی جام باشگاه های آسیا

سه دوره قهرمانی باشگاه های تهران با استقلال: 1362، 1364، 1370

دو دوره قهرمانی

در رقابت های لیگ ایران (لیگ قدس و لیگ آزادگان) با استقلال: 1369، 1380

قهرمانی در جام باشگاه های آسیا

با استقلال: 1991

دو دوره قهرمانی

جام حذفی ایران

با استقلال: 1375، 1379

نایب قهرمانی و مقام سومی جام باشگاه های آسیا با استقلال: 1992، 2002

قهرمانی در بازی های آسیایی 1998 همراه تیم ملی فوتبال ایران