قرار بود از شنبه ستون روایت اربعینم را تمام کنم و برگردم به روال قبلی روزنامه و همان چیزهایی که قبلا اینجا برایتان می نوشتم، بنویسم. انگار قسمت این بود که دیروز توی کربلا اینترنت سیمکارتم تمام شود و هر کاری کنم اینترنت هم پیدا نکنم و دیروز ستون با موضوعی غیر از کربلا و اربعین نداشته باشم. انگار صاحب این سفر خودش نمی خواست این روایت چند قسمته آن طوری تمام شود . انگار یک کار نکرده دارم هنوز توی حرم.

دیشب از کربلا رسیدم، امروز آمدم سر کار در روزنامه با همکار ها چاق سلامتی کردم . پشت میزم که نشستم همکاری از روابط عمومی زنگ زد. گفتم حتما زنگ زده زیارت قبولی بگوید . حرف های معمولی که گذشت یک چیزی گفت شوکه ام کرد . گفت: روی خط حق باشماست عزیزی زنگ زده و گفته که من شاپورم، از زندان زنگ می زنم، گرفتارم، حامد عسکری الان احتمالا نجفه بهش بگین دو رکعت نماز حاجت برای من بخونه خبرش رو هم به این شماره به خانواده ام بده…

همکار روابط عمومی شماره را داد و زنگ زدم . خانم محترمی بودند، حال و احوال کردیم و گفت آقا شاپور به خاطر مشکلات مالی اسیر زندان شده و دوسال از حبسش مانده است . دلم ریخت… خیلی سخت است . تلفن را قطع کردم و به دوستم محمد که هنوز توی نجف است پیام دادم و قصه را گفتم قول داد نماز بخواند. شماره ای از شاپور ندارم . این یادداشت را نوشتم بگویم: آقا شاپور گل ! من حامد عسکری به دوتا از دوستانم گفتم که برایت نماز حاجت بخوانند . خیالت تخت . ان شاءا… به حق شاه نجف هرچه زودتر گره از کارت باز شود و به آغوش خانواده ات برگردی. شما مخاطب عزیز من ! شما هم اگر این یادداشت را می خوانید برای رهایی آقا شاپور و بازگشتش به زندگی و جامعه یک صلوات بفرستید.