به طور معمول برخی از علمای دین علاقه ای به شنیدن دیدگاه های برون دینی در نقد نگاه خود را ندارند، شاید به این علت که برای بیرون دین اعتباری قایل نیستند و آموزه های دینی را کفایت شده می دانند و از آنجا که در صحت و درستی این آموزه ها نیز شک و شبهه ای ندارند، نتیجه معلوم خواهد شد اینکه دیگران شنونده باشند و آنان گوینده و در مقام وعظ و خطابه. هنگامی هم که از روی ناچاری چیزی و مطلبی از بیرون می بینند یا می شنوند، فوری برچسب سکولار و بی دینی می زنند و صدور دستور به جلوگیری از انتشار آنها می دهند و گمان دارند با این شیوه می توانند بنایی مستحکم را برقرار کنند. چنان از دانشگاه و آموزه های خارجی و… سخن