نشان خانه تو ساحل شکیبایی است

دلت غریب تر از مرغ های دریایی است

به جای اشک ز چشمت ستاره می بارد

نگاه های تو در شب عجیب رویایی است

بهار، از دم گرم تو زنده می گردد

سخن بگو که سخن گفتنت مسیحایی است

سرک کشیدنت از پشت پنجره زیباست

عبور کردنت از کوچه ها تماشایی است

کسی به عمق وجود تو پی نخواهد برد

به روح عشق قسم، روح تو اهورایی است

از آن شبی که از این شهر مرده کوچیدی

همیشه ورد‍ زبانم «چرا نمی آیی» است

بیا و از قفس انزوا رهایم کن

اتاق کوچک من، بی تو گور تنهایی است