«احمد کاراته» را همه کتابفروش های راسته کتاب خیابان انقلاب می شناختند، بخصوص دستفروش ها؛ آنها که هر صبح بساط شان را روبه روی سردر پنجاه تومنی پهن می کردند و تا شب که جل و پلاس شان را جمع کنند و بروند، هزار قصه از قصه های شهر شلوغ را با خود به خانه می بردند. ماندگارترین قصه ای که اما هیچ وقت فراموشش نمی کنند اتفاقا نفر اولش همین احمد کاراته بود. می گفتند یک بار صاف گذاشته بود توی سینه طرف.

چند روزی دنبالش گشته بودند و پیدایش نکرده بودند و بعدها هم که سر و کله اش پیدا شده بود، بساطی ها پشتش درآمده بودند و نگذاشته بودند دستبند به دست برش دارند ببرند؛ مامور رفع سد معبر را زده بود در حمایت از یک بساطی کتاب. می گفت طرف خیلی مظلوم بود و مامور با او بد حرف زده بود. احمد هم مثل یک کاراته باز ماهر، طرف را نقش بر زمین کرده بود و شده بود نفراول دستفروش های کتاب انقلاب.