وقتی تصاویری از محرومیت نقاطی از کشور به رسانه ها می رسد، کسی نیست که با دیده تاسف به آن نگاه نکند؛ از رنج مردمان ناراحت نشود و خواستار توجه به آن منطقه نباشد. اگر این محرومیت را از نزدیک ببینیم و پای صحبت و سفره مردمان نقاط محروم بنشینیم، این واکنش ها عمیق تر می شوند. هیچ کس را نمی توان یافت که از دیدن محرومیت بخشی از مردمان سرزمین مان خوشحال باشد؛ دست کم در ظاهر که چنین به نظر می رسد.

سیستان و بلوچستان، بخش هایی از خراسان جنوبی، خراسان رضوی، کردستان، لرستان، کهگیلویه و بویر احمد، چهارمحال و بختیاری، خوزستان، بوشهر، کرمان، هرمزگان و نقاط دیگری در پهنه ایران طعم محرومیت را چشیده اند و با آن زندگی می کنند.