بیست و چهارم آبان، روز ملی کتاب و کتابخوانی است. ملت عجیبی داریم و عجیب تر دولتی که برای بیمار محتضر جشن می گیرد. هیچ می دانید تهران نه میلیونی، کمتر از هزار و دویست کتاب فروشی دارد و بیش از هشت هزار فروشگاه لوازم آرایشی؟ می دانید در حالی که تنها در شهر تهران نزدیک به بیست هزار آرایشگاه زنانه وجود دارد، در ایران هشتاد میلیونی، تنها 6 هزار کتاب فروشی داریم که نزدیک به سه هزار تای آن لوازم التحریر فروشند و هزار تا، تنها کتاب کمک درسی می فروشند؟ تازه این آمار ارشاد است و احتمالا عمق فاجعه از این وخیم تر باشد. قیمت کاغذ، چند برابر شده، ناشران مطرح، کم کار شده اند و ناشران متوسط و کوچک، زمین خورده اند. دویست کتاب فروشی هم در معرض تعطیلی هستند و چیزی نمانده که مانند اسلاف خود، آن ها هم کباب فروشی شوند.

تیراژ کتاب های عمومی و رمان، از چند هزار به چند صد کاهش یافته و گردش مالی کتاب در شهر تهران، کمتر از یک پانزدهم گردش مالی لوازم آرایشی است. کتاب سازی ها، قاچاق کتاب و شدت ناامنی اقتصادی حوزه نشر برای فعالان این حوزه، زوایای دیگر بیماری پیچیده حوزه کتاب است که شرح آن مثنوی هفتاد من می طلبد. همه این ها به کنار، در آستانه روز ملی کتاب، مسئولان به جای واکاوی علل این وضعیت، مشغول برگزاری جشن و آمار دادن هستند. مسئولان نهاد کتابخانه ها از اجرای حدود ششصد برنامه و مسئولان وزارت ارشاد از برگزاری چهل جشن کتاب در کشور در هفته کتاب خبر داده اند. تو گویی بیمار روی تخت در حال جان دادن است و پزشکان دور تخت می رقصند!