ساعت دو تا چهار روز جمعه در بیمارستان سینا جمع شدیم تا جشن تولدی برای احمدرضا دالوند بگیریم. او شصت ساله شد و همه به یاد داریم او در تاریخ مطبوعات و هنر جایگاه خاص خود را دارد. بیماری او تلخ مان می کند و تولد او شاد. باید تدبیری اندیشید که روزنامه نگاران در مشکلات احساس تنهایی نکنند و این وظیفه تک تک ماست. اما در حاشیه این مراسم دوستان می گفتند وضع مالی موسسات بزرگ رسانه ای خوب نیست. این روزها که روزنامه ها در بحرانند باید چاره ای اندیشید تا این مشکلات سرنوشت روزنامه ها و مجله ها را به کوچه بن بست نرساند. عباس یاری یکی از سردبیران مجله فیلم که در جشن همراهمان بود با تلخی خبر داد که شماره ویژه پاییز این مجله را در نمی آورد، می گفت قیمت کاغذ از خط قرمز همه ناشران گذشته است. باور دارم می توان با هم اندیشی این بحران سخت را پشت سر گذاشت. همکارانی که دستمزدشان را نگرفته اند چه روزهای دشواری را تحمل می کنند. باید فکری کرد. اگر همه من های جدا افتاده ما شوند، آنها که کلمات و جمله هایشان مخاطب دارد باید با مردم سخن بگویند و از آنها بخواهند چراغ رسانه ها خاموش نشود. روشن کردن دوباره چراغ این رسانه ها کار آسانی نخواهد بود. وقت آن رسیده است که در روزهای دشوار کنار هم باشیم. همان طور که امروز برخی از ما کنار دالوند بودیم. از پیشکسوت تا جوان. این روزهای دشوار می گذرد، ولی در تاریخ می ماند ما اهالی رسانه در کنار هم بودیم یا هر کدام از ما به دنبال حل مشکلات فردی مان بودیم که هیچ رستگاری فردی ممکن نیست.