باید این جمله تلخ را پذیرفت که در سینمای ایران، انگشت شمار آثاری وجود دارد که از صفر تا صد حاصل نگاه و جهان آزادی خواه کارگردانش باشد؛ نه فقط سینما که اساسا هنر پس از انقلاب -اگر پسوند انقلابی نداشته باشد- هنر مجروحی است و گاهی حتی دیگر هنر نیست. بیایید صادق باشیم؛ همیشه هم اتفاقات ناجوری که در فیلم ها می افتد معلول بی سوادی کارگردان نیست؛ یعنی وزارت ارشاد و نگاه سلیقه ای مدیرانی که دانشی در حوزه سینما ندارند، موجب معلولیت اغلب آثار سینمایی شده است؛ به این معنا که اثر یا تحت تاثیر سانسورهای ارشاد از ارزش هنری ساقط شده یا بدتر -و تلخ تر- اینکه فیلم ساز از ترس صادرنشدن پروانه نمایش، گرفتار خود