چندین ماه پیش، شاید به دلیل کارهایی که در زمینه های محیط زیست کرده ام، به دعوت دوستی به تماشای فیلم مستند و حیرت انگیزی با شرح و اجرای هنرمندانه دیوید آتنبرو، درباره کرم ها و پروانه های شب تاب و نقش آفرینی های امواج پرش های نورانی آنها در زمین و آسمان و برفراز جنگل و دشت نشسته بودم، به یاد شعری از نیما یوشیج افتادم که فرزند طبیعت ناب بود و گویی احساس لطیف خود را از آنچه در پیرامونش می دید در قالب این شعر کوتاه بیان می کرد: «می تراود مهتاب/ می درخشد شب تاب.» تراویدن نور از لابه لای ابر و شاخ و برگ درختان و درخشش پرتاب های شب تاب را در آن فیلم هنرمندانه با جهش های آن جرقه های شاعرانه همراه با