وقتی نام احمدرضا دالوند به میان می آید، بی اختیار یاد خاطرات شیرین و ماندگار سال های همکاری در مجله «آدینه» می افتم. گروهی که آن دوران کنار هم جمع شدند از منظر روزنامه نگاری در تمام زمینه های شیوه نگارش، طراحی صفحه ها، برندسازی و غیره بسیار نیرومند و کاربلد بودند. فراموش نمی کنم که روزهایی پیش می آمد که ما کاغذ گلاسه برای جلد مجله نداشتیم و ناچار بودیم از کاغذ کاهی استفاده کنیم اما روز بعد 25 هزار نسخه از مجله فروش می رفت که نشان دهنده استقبال خیره کننده مردم بود.

فضای استقبال از مجله به شکلی پیش می رفت که به جرات می توانم بگویم در میان نشریات پیش و پس از انقلاب چنین محبوبیتی را سراغ ندارم. این میزان توجه به یک نشریه در میان ایرانیان خارج از کشور و مردم داخل را هیچ زمان دیگری ندیدم. اهمیت موضوع هم در این بود که یک عده روزنامه نگار حرفه ای در تحریریه کنار یکدیگر جانانه فعالیت می کردند و احمدرضا دالوند یکی از همین افراد بود. یک طراح خوشفکر، خلاق، فهیم و ساکت اما همیشه خندان که از همان دوران به یکی از بهترین دوستان من بدل شد و در تمام سالیان بعد از پرتو تجاربش بهره بردم. در میان نویسندگان مجله، گروه ما شامل مسعود بهنود، فرج سرکوهی، علی باباچاهی و احمدرضا دالوند خیلی خوب با یکدیگر جوش خورده بودیم. معتقدم احمدرضا در آن محیط بسیار تاثیرگذار عمل کرد و طراحی هایش در خدمت قوت بخشیدن و ارتقای محتوای مطالب تاثیر شگرف داشت. من حتی یکی از تابلوهایش را در خانه دارم. از این بابت بسیار به دوستی با او می بالم ولی تمام اینها را نه فقط از باب یادآوری صرف گذشته که با هدف نقد وضعیت حال گفتم. در هر صورت وجود چهره هایی مانند احمدرضا دالوند برای مطبوعات و رسانه های امروز ما یک غنیمت است. تولد این دوست عزیز و انسان نیک مبارک. امیدوارم که در صحت باشد و به کار و فعالیت در مطبوعات ادامه دهد.