باران می آید، باران زیبای آبان ماه. در تالار وحدت روی صندلی می نشینم، اما هنوز صدای باران در گوشم نت های خود را می نوازد. امشب آمده ام به احترام مردی زاده هزاره ها، هنرمندی که ایران برایش مادری است که احترام به او را در موسیقی و رهبری هایش می توان بو کشید و دید. زاده هنر است و عاشق و فضیلت های انسانی را دانه به دانه در نخ تسبیح زمان انداخته تا نام موسیقی و نام ایران را شکوه بخشد. مردم قدرشناس و فرهنگ دوست که کم هم نیستند با شوق و احترام باران خورده و منتظر بر صندلی های تالار نشسته اند. شهرداد روحانی می آید بی غرور و مثل همیشه سبکبال از درک متعالی تواضع در پیشگاه مردم و سازها و نوازندگان عزیز