پنج سالش که بود، ژیمناستیک را شروع کرد. پدر چون دلش می خواست پسر کشتی گیر شود، او را در کلاس های ژیمناستیک ثبت نام کرد تا بدنش برای رفتن روی تشک کشتی آماده باشد، اما آن قدر در این رشته روند روبه رشدی را در پیش گرفت که کشتی گیرشدن فراموش هردوی آنان شد. با تمام محدودیت ها و کمبودهایی که در زیرساخت های ژیمناستیک کشور وجود داشت، مصمم و بااراده تمرین کرد تا به هدفی که در سر می پروراند، برسد. مدال آوری در رقابت های جهانی و آسیایی آرزوی بزرگ این ژیمناست کار شیرازی بود؛ آرزویی که او حالا به آن رسیده و او را نه تنها به تک ستاره ژیمناستیک ایران، بلکه به پدیده ای در دنیای ژیمناستیک