(بدان ای سالک راه خدا!) از وصیت ها(ی) من که در آستان مرگ (قرار دارم) و نفس های آخر را می کشم به تو که از نعمت جوانی برخورداری، آن است که معاشران خود و دوستان خویش را از اشخاص وارسته و متعهد و متوجه به معنویات و آنان که به حب دنیا و زخارف آن گرایش ندارند، و از مال و منال به اندازه کفایت و حد متعارف پا بیرون نمی گذارند، و مجالس و محافلشان آلوده به گناه نیست، و از اخلاق کریمه برخوردارند، انتخاب کن که تاثیر معاشرت در دو طرف صلاح و فساد اجتناب ناپذیر است.(1)

1- وعده دیدار، نامه های امام خمینی(ره) به فرزندش سیداحمد، ص 105