مدح و مداحی، در اشتقاق کبیر با حمد نزدیک است؛ از این رو می توان مدح را نوعی از حمد و ستایش دانست که البته تفاوت های لطیف میان دو واژه از نظر معنایی وجود دارد. مدح برای عاقل و غیرعاقل و نیز نسبت به صفات و فضلیت های اکتسابی و غیراکتسابی و کارهای اختیاری و غیراختیاری انجام می شود، اما حمد تنها نسبت به عاقل و نسبت به صفات اکتسابی و کارهای اختیاری پسندیده انجام می شود. البته حمد انسان نسبت به همه داده ها و گرفته های الهی است؛ زیرا هر چه خدا نسبت به انسان می کند، براساس حکمت، علم و قدرت الهی است؛ بنابراین، همواره خیری در کارهای الهی نسبت به انسان است که موجب آن می شود تا انسان بگوید: الحمدلله رب العالمین.