در تاریخ ترجمه ادبی ایران محمد قاضی جایگاه ویژه ای دارد؛ نه فقط به این خاطر که در کارنامه پربار ترجمه های او نام بعضی از مهمترین آثار ادبیات جهان مثل «دن کیشوت» سروانتس و «دکامرون» بوکاچیو به چشم می خورد بلکه همچنین به این دلیل که ترجمه های قاضی از برخی از این آثار تجسم امکانات متنوع موجود در نثر و زبان فارسی است و ریشه دار در ادبیات کلاسیک و اصطلاحات عامیانه که اوج آن را می توان در ترجمه درخشان قاضی از «دن کیشوت» دید که از نمونه های مثال زدنی ترجمه ادبی است. قاضی در ترجمه دن کیشوت یک نثر فارسی شیرین و منعطف و تروتازه را به نمایش گذاشته که نشان از تسلط مترجم بر پیشینه نثر فارسی دارد. رد انواع متون فارسی، به ویژه متون طنز، را می توان در این ترجمه دید که نه به صورت مکانیکی بلکه بسیار طبیعی وارد ترجمه قاضی شده و در نثر این ترجمه خوش نشسته اند.